Terwijl internationale investeerders de windsnelheid meten in het zuiden van Gran Canaria, bereiden de gemeenten van het gebied – San Bartolomé de Tirajana en Santa Lucía – de belastingcalculator voor. Offshore windenergie, die inmiddels een juridische en technische realiteit is in de Canarische Eilanden, zou ook een onverwachte bron van inkomsten kunnen worden voor gemeentelijke schatkisten die altijd op zoek zijn naar liquiditeit. De sleutel zit niet in de zee, maar op het land: sleuven, palen, trottoirs, ondergrond, bekabeling, en vooral, de bezetting van openbaar domein.
Een rapport opgesteld door het advocatenkantoor Garrigues, getiteld 'Toepasselijke belasting op offshore windparken in Spanje', legt met chirurgische precisie de fiscale kansen uit die zich voor de Canarische gemeenten voordoen. Hoewel de concurrentie over het territoriale zeegebied voorbehouden is aan de staat, is wat er op het vaste land gebeurt – waar de kabels eindigen en de lokale belangen beginnen – een ander verhaal. En eentje met veel nullen.
Sleuven, trottoirs en ondergrond: elk meter telt
Elke offshore windinfrastructuur vereist een elektriciteitslijn van de zee naar de transformatorstations op het land. Hier begint het normatieve feest: de belasting op Bouwwerken, Installaties en Werken (ICIO) kan oplopen tot 4% van het uitvoeringsbudget, wat in een park van 500 miljoen euro kan neerkomen op maximaal 20 miljoen euro die door de bevoegde gemeente kan worden geïnd, mits dit is opgenomen in hun belastingverordening.
Maar er is meer. Elke opening van baaitjes, sleuven of boringen op grond die eigendom is van de gemeente kan specifieke vergoedingen opleveren. De lucht en de ondergrond worden ook belast, zelfs het gebruik van lucht van openbare wegen voor palen of bekabeling, volgens de Wet Regulering van Lokale Overheden. Als het windpark 10 kilometer moet leggen op gemeentelijk openbaar domein, en er een vergoeding van 10 €/m² per jaar wordt vastgesteld voor het gebruik van ondergrond of lucht, gaat het om maximaal 100.000 euro per jaar voor elke betrokken gemeente.
Het aandeel van de staat: canon voor de bezette zee
Het Ministerie voor Ecologische Transitie eist ook zijn deel: de bezetting van het territoriale zeegebied om platforms of offshore windturbines te installeren, levert een canon op van 0,006 euro per vierkante meter per jaar. Voor een installatie die 1 miljoen vierkante meter (1 km²) in beslag neemt, zou het canon 6.000 euro per jaar zijn. Op het eerste gezicht lijkt dit een bescheiden bedrag, maar het wordt aangevuld met andere, relevantere vergoedingen: 8% van de waarde van de grond of bezette installaties, inclusief schattingen van toekomstige winst.
Als de concessionaris bijvoorbeeld een rendement van 20 miljoen euro per jaar verwacht uit de verkoop van elektriciteit, en de totale investering meer dan 300 miljoen euro bedraagt, kan het staatscanon jaarlijks meer dan 24 miljoen euro bedragen gedurende de looptijd van de concessie, die doorgaans tussen de 30 en 50 jaar ligt. En dit zonder de Belasting op de Waarde van de Elektriciteitsproductie, met een vast tarief van 7% op bruto-inkomsten, die de staatskas vult, maar als operationele kosten voor de ontwikkelaar wordt beschouwd.
Het zuiden van Gran Canaria als fiscale grens
De kustgemeenten van het zuiden van Gran Canaria beschikken nu over een nieuwe planningsinstrument: specifieke belastingverordeningen voor offshore windenergie. Hoewel ze de installatie op zee niet direct kunnen belasten, kunnen ze wel de toegang tot het vasteland reguleren. Dit omvat het eisen van stedelijke compensaties, canon voor het gebruik van agrarische of toeristische grond, en zelfs onderhandelen binnen het kader van het Litoral Plan, wat wel binnen de gemeentelijke bevoegdheid valt.
Sommige juristen vergelijken deze nieuwe situatie al met de implementatie van hotelinfrastructuren in de jaren '70: wie de grond controleert, controleert de geldstroom. Het verschil is dat het nu niet om zon en strand gaat, maar om wind en koper.
Het politieke dilemma: tussen groene impulsen en de kassa
Niet alles is enthousiasme. Sommige sectoren binnen de lokale en regionale PSOE waarschuwen voor een “overmatige belastingheffing” die investeerders zou kunnen ontmoedigen. Anderen, zoals vertegenwoordigers van Nueva Canarias of Primero Canarias, zien echter een kans om de voordelen van de wind om te keren naar de betrokken gemeenten, vooral als er een uiteindelijke rendementstarief van ongeveer 15% van de totale investering wordt bereikt, via directe belastingen, vergoedingen, canon en stedelijke overdrachten.
De strijd, zoals altijd, zal zich afspelen in de kantoren en gemeentelijke vergaderingen. Ondertussen blijft de wind waaien. En het zuiden van Gran Canaria begint te begrijpen dat, deze keer, het geld niet door de toeristen wordt gebracht, maar door de windmolens.
Bron: maspalomas24h