Dankzij de inwoners van het zuiden van het eiland Gran Canaria, die zich wisten te redden zoals ze konden, bestaat de bestemming nog steeds. De bewoners van Maspalomas maakten gebruik van de wijze uitspraak van Néstor Álamo: "Het lied van het volk is de stem van de tijd; zijn stilte, de vergetelheid." In de vergetelheid bleven de mensen van Las Palmas die naar het zuiden van het eiland kwamen en bijna de duinen van Maspalomas vernietigden met hun projecten, alsof ze gebroken spiegels meebrachten, zoals de Castilianen destijds deden in Amerika. Er zijn nog steeds enkele complexen waarvoor de geschiedenis de rekening van fatsoen zal presenteren.
In 1975 begon Maspalomas zich te vestigen als een opkomende toeristische bestemming, maar het behield nog steeds een groot deel van zijn rustige en natuurlijke karakter. Het landschap werd gedomineerd door de iconische duinen van Maspalomas, die zich als een woestijn langs de zee uitstrekten en een idyllisch beeld vormden dat reizigers aantrok die op zoek waren naar zon en ongerepte stranden. Hoewel het toerisme al in het voorgaande decennium was begonnen, behield het gebied een landelijke sfeer, met kleine bouwwerken en een rustig levensritme, heel anders dan de drukte die het gebied tegenwoordig kenmerkt.
De toeristische infrastructuur was beperkt, met weinig hotels en appartementencomplexen vergeleken met de grote hoeveelheid accommodaties die er tegenwoordig zijn. Iconische vestigingen, zoals het Hotel Oasis Maspalomas, vielen al op, maar de stedelijke ontwikkeling stond nog in de kinderschoenen. De toeristen, voornamelijk Europeanen, genoten van rustige stranden, wandelingen door de palmoases en de rust van een omgeving die de eerste impact van het massatoerisme onderging zonder zijn oorspronkelijke essentie te verliezen. De iconische vuurtoren van Maspalomas, gebouwd aan het einde van de 19e eeuw, was een eenzame baken dat het einde van het continent markeerde en het begin van de uitgestrektheid van de oceaan.
Het lokale leven in Maspalomas draaide nog steeds om traditionele activiteiten, zoals landbouw en visserij, hoewel deze al langzaam plaatsmaakten voor de toeristische economie. De bewoners zagen hoe het toerisme het landschap en de gewoonten begon te transformeren, wat een nieuwe dynamiek in de regio bracht. Toch was Maspalomas in 1975 nog steeds een plek waar de natuur overheerste, en de verbinding tussen de stranden, de duinen en de lokale gemeenschap vormde een uniek evenwicht, een voorbode van de ontwikkeling die de toekomst van het gebied zou bepalen.
Bron: maspalomas24h